Zo veel emotie!

We zijn nu ruim een week verder en in de afgelopen dagen hebben we ervaren dat het niet makkelijk is om alles wat er gebeurt te delen door een telefoontoestel. De eerste dagen in Matadi was er enthousiasme. Mama Annie, de vrouw van de procureur generaal, nodigde Christophe en Gaspi (zijn medewerker) uit voor een maaltijd in hun enorme villa in Matadi. De dagen daarna belde ze om te vragen wat hij die dag zou willen eten. Het was overweldigend en zo nieuw voor Christophe die in Congo niemand durft te vertrouwen en het liefst zijn eigen kostje bij elkaar scharrelt. Op woensdag ging ma Annie naar Kinshasa en was het even over met het lekkere eten…

Nog diezelfde dag betrapte Christophe zijn medewerker GL erop dat hij de banden van onze Toyota af had gehaald en deze voor een mooi prijsje verkocht had! De zoveelste teleurstelling in een medewerker! Hij liet het er niet bij zitten en bracht GL persoonlijk naar het politiebureau. Pijnlijk, maar deze consequentie is nodig in Congo wanneer je niet overal “geknipt en geschoren” wilt worden. GL keerde niet terug naar huis, maar zou een nacht in de cel door brengen. De volgende morgen stonden Gaspi en Christophe al vroeg bij de cel van GL die zijn lesje nu wel geleerd zou hebben. Maar wat een les voor GL moest zijn, werd een heftige confrontatie voor Christophe. Deze cel was dezelfde plek waar hij zo’n 31 jaar geleden gezeten had. Destijds werd hij onterecht beschuldigd door een “vriendje”.  Hij schrok van de plek die niks veranderd leek te zijn. Er zaten kleine jongens achter de dikke tralies. Hij vertelde hen zijn eigen verhaal. Hoe zijn moeder haar lichaam had moeten verkopen om hem vrij te kopen. Een gebeurtenis die zijn leven getekend heeft. Vervolgens gaf hij hen allen te eten en kon hij hoop brengen: “Ik mocht God leren kennen en Hij heeft grote dingen in mijn leven gedaan! Breng je nood bij Hem!” Ze luisterden aandachtig en knikten…

Hij vroeg Gaspi niet de jongens, maar de plaats op foto vast te leggen. Zo zou hij ons (zijn gezin) kunnen laten zien waar zich het verhaal had afgespeeld wat hij vaak verteld had. Helaas, vrijwel direct greep een zwaar bewapende politieman in. Enkele minuten later zaten GL, Gaspi en Christophe tegenover twee politiemannen in het bureau. De boete die hen werd opgelegd, was té hoog om te kunnen voldoen…

Plotseling kwam er een verwarde vrouw binnen. Ze gooide een zak schoenen naar binnen en schreeuwde dat ze die gevonden had op straat. Een vreemd gebeuren in een straatarm land…. Christophe haakte er op in: “God houdt echt van jullie! Kijk eens naar je eigen schoenen, wat een kans! ” De agenten mopperden dat het waarschijnlijk gestolen goed was. Maar Christophe probeerde nog eens te zeggen dat het echt een bijzondere kans voor hen was. Terwijl de agenten de zak openden en druk bezig waren met al dat moois, werd de “ontslagbrief” zonder boete meegegeven! Waarschijnlijk waren ze deze pottenkijkers op dat moment liever kwijt! GL ging mee naar het opvanghuis om de situatie verder te bespreken. Christophe was hem diep van binnen dankbaar voor wat ie had gedaan. Zonder de verkochte banden was hij nooit geconfronteerd met dat stukje verleden dat hij nooit heeft kunnen verwerken. De foto’s zal hij als herinnering meenemen naar huis. Wat is God groot!

Die avond werden we nogmaals geconfronteerd met pijnlijke dingen. Tijdens het videobellen liet Christophe zien wie er bij hem zaten. Dat was ten eerste GL, maar daarnaast zaten drie bekende jongens. Mercin (misschien kent u hem nog uit eerdere reisverhalen), die opgroeide in het opvanghuis, maar we na vele diefstallen weg moesten sturen. CH. en H. Allen volwassen jongens die we met pijn in het hart hebben moeten laten gaan. Ze kozen voor een weg van diefstal, drank en slechte vrienden. Wat hebben we verdriet gehad toen we hen los moesten laten. Terwijl Christophe met hen in gesprek was, schreef ik een bericht. Ik wilde mijn verbazing uiten, maar ook laten weten hoeveel we om hen gaven. Dat Christophe hen de pijn niet gunde die hijzelf als kleine jongen heeft ervaren. Dat hij ondanks zijn vlucht naar Europa zijn eigen volk nooit heeft vergeten en hen de liefde van God wilde laten zien. Dat ze elkaar geen kwaad moesten doen. Want zoals psalm 133 zegt: "waar liefde woont, gebied de Heer zijn zegen".

Terwijl ik mijn bericht hardop voorlas, stroomden de tranen over een ieders wangen. Ze vertelden over alle nare dingen die ze gedaan hadden en dat ze zelfs geen vertrouwen hadden in Christophe. Ze waren angstig voor zijn goede bedoelingen, kenden geen liefde en waren bang dat hij uiteindelijk slechte plannen met hen zou hebben. Daarom wilden ze hem met elkaar kwaad doen.

Ik ontdekte dat dit volk echt dieper beschadigd is dan ik ooit heb beseft. Van president tot burger is er enkel wantrouwen. Zelfs je eigen broer kun je niet vertrouwen! Christophe sloot die avond met hen door vergeving uit te spreken. Maar om hen opnieuw dicht bij zijn hart toe te laten, kost zoveel moeite…

Hoewel hij de jongens van ADP mee heeft willen nemen bij zijn commerciële activiteiten, gaat hij nu alleen verder. Gaspi, ook wel Dewolo (goud) genoemd, is zijn steun en toeverlaat. Samen reisden ze vandaag door naar Kinshasa. Weg van de armoedige wijk Ngadi, op naar de zakenwereld van de hoofdstad. Elke tussenstop belde hij even naar huis.

De verwondering is groot. De procureur-generaal Paul heeft hem in Kinshasa uitgenodigd. Gaspi slaapt in het huis van Paul, voor Christophe regelden ze een fijn hotel. De procureur zal deze week een hogere positie toegewezen krijgen. Christophe is één van de genodigden. Degene die hem deze positie zal toekennen is president Felix Tshisekedi zelf!

Christophe, opgegroeid in de armste wijk van Matadi, zal de komende dagen in heel andere kringen doorbrengen!                        Gods wegen zijn ondoorgrondelijk!