De afgelopen weken

Het is fijn te weten dat er mensen meelezen met deze reisblog. De afgelopen weken waren soms pittig. We beseften dat we dit hele project niet kunnen zonder een team van gebed om ons heen. Soms zakte de moed ons beiden even in de schoenen en een bemoediging was dan zo fijn! Bedankt voor de berichtjes die sommigen van jullie naar Christophe stuurden. Het sterkt hem, want hij voelt zich soms alleen. Hoewel hij voortdurend omringd wordt door mensen… Hij is en blijft “the boss” en men verwacht dat hij altijd sterk is en vooral geen emotie toont. 

De ceremonie in Kinshasa, waarbij Paul een hogere functie zou krijgen, werd uitgesteld. Er was politieke onrust in de hoofdstad en we weten nog niet wanneer het wel plaats zal vinden. 

Christophe bracht de dagen vooral door in Matadi. Ook Paul pakte zijn werk als procureur generaal in deze stad weer op en zo nu en dan spraken ze af in het huis van Paul, in een betere wijk van Matadi. Helaas was de Paul die we in Nederland op visite hadden, niet helemaal dezelfde als de man die hij in Congo is. Hij begeeft zich in andere (occulte) kringen en het is lastig voor Christophe niet daarin mee te gaan, maar hem wel te vriend te houden. Typerend trouwens voor veel Afrikaanse landen, de mix van christendom en occultisme.

Het eerste project dat op de planning stond, was het volgende:

In januari van dit jaar kochten we in Raalte een begrafenisauto, een prachtig ding met weinig kilometers op de teller. We brachten hem naar Antwerpen, waar hij verscheept werd naar de haven van Boma in Congo. Natuurlijk volgestouwd met zo veel mogelijk spullen, deels voor de verkoop en deels hulpgoederen. Misschien vraagt u zich af waarom dit juist een begrafenisauto moest zijn? De afgelopen jaren werd Christophe keer op keer geraakt door de afschuwelijke manier waarop mensen vervoerd werden na hun overlijden: auto’s die halverwege stilstonden, kisten hangend uit de auto, mensen in jute zakken in de kofferbak, etc.  Zijn verlangen was al lange tijd hier iets in te kunnen betekenen. Door de auto met chauffeur te verhuren, kunnen we in deze nood voorzien en daarnaast financiële middelen verzamelen voor andere projecten. 

Afgelopen week moest de auto uit de haven van Boma gehaald worden. Het klinkt als iets wat je even in een middagje doet, maar helaas... In Congo werkt alles nét even anders! Eerst was er een behoorlijke financiële tegenvaller wat havenkosten betrof! Vervolgens moest iemand dagenlang met de douanepapieren aan de slag. En uiteindelijk werd de auto vrijgegeven. 

Met twee deuken en een kapotte vering stond hij pas afgelopen vrijdag in Boma. Het stukje naar het huis in Manterne kon nog gereden worden. Maar toen was het wachten op de monteur uit een dorp verderop voor de reparatie, de juiste onderdelen,etc. Van de spullen die in de auto zaten was een deel in de haven gestolen. De rest werd voor het huis zorgvuldig uitgestald. Christophe heeft die nacht niet geslapen, maar gewaakt bij alle “rijkdommen” die hij niet verder kwijt wilde raken! 

De veranda voor het kleine huisje werd de volgende dag omgetoverd tot een soort markt. Er werd veel verkocht, want “Djika” heeft toch echt betere kwaliteit dan wat de chinezen verkopen op de Congolese markten. Wanneer er “made in China” op het label staat, verkoopt het duidelijk iets minder goed!  

De begrafenisauto is ondertussen gerepareerd, de spullen deels verkocht en het opvanghuis  voorzien van betere spullen uit Nederland. Hoewel Christophe erg graag wil beginnen met het rijden bij begrafenissen, moeten er nog wat praktische dingen geregeld worden, zoals een kentekenplaat en verzekering. We hopen dat de echte “klus” deze week kan gaan beginnen.

De dagen gaan snel. Tussendoor spelen er nog heel wat zaken waardoor de dagen te kort zijn. Moeilijke zaken rond het “stamhoofd zijn”, een zoektocht naar de geschiedenis van de familie en stam, etc. Christophe krijgt veel op zijn bordje en blijft het liefst binnen de muren van het opvanghuis. Daar is zo min mogelijk kans op nieuwe problemen. Lema, de vaste chauffeur, is net als Gaspi altijd bij hem. Een bijzondere man die wekelijks aan ons hele gezin vraagt hoe het gaat. Afgelopen week vertelde hij (via de app) dat zijn vader zo ziek is. Het bleek om kanker te gaan en een operatie is noodzakelijk. De kosten hiervan zijn zo'n 1500 dollar, een bedrag dat haast meer is dan zijn jaarsalaris! Hartverscheurend hoe hij machteloos, maar zonder klagen door gaat! Ik moet zeggen dat het mij ook zoo bezighoudt. Wat zouden wij graag iets voor hem betekenen. Maar hoe? En hoe afschuwelijk is het dat je door geldgebrek moet toekijken hoe deze ziekte voortwoekert?  

Al met al: Congo, het is en blijft een land met zoveel nood, maar ook zoveel prachtige mensen! We vragen een ieder voor ons te blijven te bidden.. !