Djika is onderweg

Afgelopen donderdag hebben we Christophe naar Schiphol gebracht. Zijn reis zou met de trein naar Brussel gaan, om daar vervolgens door te vliegen naar Kinshasa. De worsteling met bagage was al weken daarvoor begonnen en uiteindelijk liepen we met meer dan 60 kilo bagage naar het treinstation! Een setje kleren voor zijn zus, schoenen voor de chauffeur, tassen voor de kinderen in het opvanghuis, enz. enz. Het grootste deel van de eigen kleren had hij over elkaar aangetrokken, zodat de koffers niet nog zwaarder zouden worden... Het afscheid viel ons zwaar. Het was zoo fijn dat onze goede vriend Peter plotseling op Schiphol verscheen en alles wat luchtiger maakte!

Vrijdagavond kwam Christophe in Kinshasa aan. Zijn chauffeur Lema wachtte hem op en bracht hem zoals altijd naar het vaste hotel in een mooie wijk van Kinshasa. Eigenlijk is Christophe nooit alleen. Zodra hij gesignaleerd wordt, komen alle bekenden richting het hotel om hem te begroeten. Ditmaal hield hij de deur goed dicht, kapot van de lange reis en toe aan een goede nachtrust! 

Vandaag ging de reis verder. Nadat de chauffeur twee uur te laat op kwam dagen, kon de rit naar havenstad Matadi beginnen. Zo’n 350 kilometer over een redelijke weg. Ik kan me de ritten nog goed herinneren: uren door de stad Kinshasa, enorme files, toeterende gele taxi’s, overal mensen langs en over de weg en bij het verlaten van Kinshasa de prachtige weg door het knettergroene landschap. 

Als alles goed gaat, zal Christophe vannacht bij het opvanghuis in Matadi aankomen. Dit is tevens zijn ouderlijk huis en de plek waar hij zich “thuis” voelt. In het kamertje waar hij als kind geslapen heeft, zal hij ook de komende tijd verblijven. Voor de grote hekken van het huis staat de hele nacht bewaking. De criminaliteit is enorm in deze arme wijk. Men heeft al snel door dat “Djika” (Europeaan), zoals men hem noemt, is gekomen. Hun trots en lichtpuntje in een moeilijk bestaan. Ondanks dit alles blijft dit plekje voor Christophe een rustpunt in het hectische Congo!