Een update uit Matadi

27 maart 2020 - Matadi, Congo-Kinshasa

Het heeft even geduurd voordat ik de rust kon vinden om een update te schrijven. Zoals voor iedereen, was het ook hier een bijzondere tijd. Kinderen thuis aan de studie, ikzelf tijdelijk zonder werk, steeds maar afwachten wat het volgende is, etc. Maar wat het nog moeilijker maakte, is dat de wereld van Christophe en die van mij steeds verder uit elkaar leken te lopen. In Congo ging het gewone leven verder, Corona had zich nog nauwelijks laten zien. We legden uit wat in Nederland gaande was, het was voor Christophe zo moeilijk om een voorstelling te maken van de nieuwe situatie. 

In Matadi werd elke dag gereden met de begrafenisauto. Compleet met nummerbord, verzekering en registratie bij de gemeente kon hij eindelijk aan de slag. Een oude man was dolblij met zijn nieuwe baan als chauffeur van de auto. Hoewel Christophe gedacht had zelf te gaan rijden, ontdekte hij dat dat niet zo eenvoudig was. De kisten moesten uit het mortuarium gehaald worden. Een afschuwelijke plek, waar naast veel kisten ook nog zo’n 60 lichamen lagen te wachten op een familielid. Christophe merkte dat “de echte”  Congolezen hier beter mee om konden gaan. Ze trokken zich niet veel aan van de stank en de schrijnende situatie. Ook het “ lawaai” was hij ontwend van intens luid huilende familieleden die zich rondom de auto verzamelden.

begrafenis Matadi

Ondanks dat werd hij bevestigd in het idee deze auto in te zetten om een waardige begrafenis te verzorgen. Wat was er veel vraag naar! 

Ook hield hij zich bezig met de veiligheid in de buurt van het opvanghuis. Een bende van jonge jongens maakte het behoorlijk onveilig en iedereen was bang voor hen. Totdat Christophe met een speelgoed wapentje besloot hier een einde aan te maken. Hij ging op hen af en vroeg hen dringend te stoppen met hun roven en bangmakerij. Met in zijn hand het “wapen” en zijn grote zonnebril maakte hij bijzonder veel indruk! Vanaf die dag werd het rustiger :)

Zo gingen de dagen door….

Totdat het virus wat ons al alle dagen bezighield ook tot Congo doordrong. Vorige week werd de maatregel afgekondigd dat men niet met meer dan tien personen samen mocht zijn. Dat had grote impact op de begrafenissen, waar Christophe natuurlijk nauw bij betrokken was. Mensen raakten van streek. De gewoonte met heel veel mensen te rouwen om een geliefde, werd door militairen verstoord. Mensen werden boos. Op zich niet verwonderlijk, aangezien de overheid nog weinig goeds heeft bedacht voor de bevolking. Wanneer je weinig nieuws uit de rest van de wereld mee krijgt, lijkt dit een zoveelste vreemde overheidsactie te zijn. Er ontstonden rellen bij het mortuarium en het leek Christophe dan ook beter de begrafenisauto veilig achter de hekken te parkeren en zich even verre van dit gebeuren te houden. 

Hier in Zwolle kreeg ik vorige week een mailtje van Brussels Airlines. De vlucht die gepland was op 4 april was gecanceld. Ze zouden sowieso tot eind april niet meer vliegen. Dat was schrikken! Ik besloot direct de reisorganisatie te bellen, helaas…. zelfs geen kiestoon meer! Op een mail kreeg ik niet meer dan een automatisch bericht dat alles overbezet was. Brussels Airlines verwees door naar de reisorganisatie. Buitenlandse zaken stuurde ons door naar de Nederlandse ambassade en deze gaf geen gehoor! De Belgische ambassade schreeuwde me heel hard toe dat ik naar de Nederlandse ambassade moest bellen…. Wat een wanhopige dagen waren dit!

Uiteindelijk schreef ik Christophe in bij de website van buitenlandse zaken en ook nog een wanhopige mail naar de Nederlandse ambassade.  Deze laatste gaf respons! Als er eventueel een repatriëring vlucht zou komen, moest hij een goede reden hebben om terug te moeten naar huis. Met elkaar besloten we terug te schrijven dat hij nodig nieuwe medicijnen moest hebben, al was dat niet van levensbelang :)

En ja hoor, nog geen half uur later belde de ambassade vanuit Kinshasa. Ze hadden nog geen zicht op vliegtuigen en wilden alles doen om Christophe zijn medicijnen te kunnen sturen… DHL? Diplomatieke post? Apotheken in Congo? Over alle opties werd nagedacht. En mijn doel werd bereikt, hij sloot af met de zin: “Als er een vlucht komt, staat Ngimbi in ieder geval bovenaan de lijst van Nederlanders!”

Elke dag kreeg ik weer telefoon van deze man. Hij dacht heel serieus mee over een mogelijkheid. Maar helaas werd per dag duidelijker dat het allemaal toch wel heel ingewikkeld werd. Geen vluchten in zicht. Enkel één naar Brussel voor een aantal Belgen. Kinshasa is sinds afgelopen dinsdag geheel afgesloten en er zijn 51 officieel geregistreerde besmettingen. (en hoeveel zouden er nog niet geregistreerd zijn?)

Christophe blijft binnen de hekken van het huis. Hij volgt zoveel mogelijk de regels op die de overheid aangeeft: afstand houden, niet met veel mensen bij elkaar, handen wassen…. Maar ja, hoe moet dat als er geen water uit de kraan komt?! In de ochtend gaat er een auto de wijk uit om water te zoeken. Enkele kilometers verderop woont onze vriend, de kolonel. Hij heeft een kraan waar altijd een klein straaltje uit komt. Daar worden de jerrycans voor een dag gevuld. 

Gisteren belde de vrouw van één van Christophe zijn medewerkers. Ze zat in Kinshasa en kon er niet meer uit doordat de stad is afgesloten. Tot ieders verbazing kwam ze in de avond gewoon weer bij haar huis in Matadi aanlopen. Ze had een militair 20 dollar betaald en mocht vervolgens door alle barricades heen naar huis. Dat is hoe het gaat. Men denkt niet na over veiligheid, de corruptie gaat zelfs nu nog door. 

Ik las een Frans artikel van een Congolese arts die schat dat er wel zo’n 75.000 doden in Kinshasa zouden kunnen vallen de komende tijd. Mensen houden zich namelijk niet aan regels. Ze betalen om uit quarantaine te mogen, zitten opgepropt in taxibusjes, etc. Het krioelt overal van de mensen in deze stad met bijna 12 miljoen inwoners! Vandaag kondigde de ambassade aan dat men van 28 maart tot 18 april binnen moet blijven. Om de vier dagen, mag men twee dagen naar buiten om boodschappen te doen. Of dit ook voor Matadi geldt, is nog afwachten. 

Christophe moet het veel hebben van de informatie die wij hier opvangen. Gelukkig hebben we dagelijks vele keren contact via whatsapp gesprekken. We proberen elkaar moed in te praten, al valt dat niet altijd mee. Christophe zit in een arme wijk en hij ziet mensen om zich heen honger hebben. Nu ze hun dagelijkse koopwaar niet meer langs de weg of op de markt kunnen verkopen, worden de paar dollars om van te eten niet meer verdiend. Hij deelt daarom zijn prakje rijst met enkele buren. “Als ze niet sterven aan Corona, dan wel van de honger”, is zijn angst.

We zijn er gelukkig van overtuigd dat God de wereld in Zijn handen houdt. Dat geeft ook onze kinderen rust. Ze gaan door met hun activiteiten voor school of stage. Ze zijn er stellig van overtuigd dat God wel voor papa zorgt en alles goed komt. Af en toe vliegt het mij aan en zo ook Christophe, dan moeten echt onze ogen weer op Hem richten die ons Anker is in deze storm. We kunnen niet anders dan blijven bidden om bescherming, medicijnen en een vlucht naar huis! Willen jullie alsjeblieft met ons meedoen? 

Foto’s

10 Reacties

  1. Jenny Vrieswijk:
    27 maart 2020
    Lieve familie .we bidden mee.
  2. Muella:
    27 maart 2020
    Jullie zijn tegen alles bestand door Hem die jullie kracht geeft. (Fil 4:13)
    Steeds houd je de HEER ogen. Met Hem aan je zijde wankel je niet. (Ps 16:8).
    Deze twee teksten kwamen in mijn gedachten na het lezen van deze blog. Ik spreek deze twee teksten over jullie uit, in de Naam van Jezus! God zorgt, wat er ook gebeurt! Gods zegen! Ik blijf voor jullie bidden!
  3. Greta Lievers:
    28 maart 2020
    Dank je voor deze update lieve Mirjam.
    Ik blijf intens voor jullie bidden en dat Christophe op Gods tijd toch spoedig naar huis mag komen.
  4. Eib & dick:
    28 maart 2020
    Lieve Mirjam. Zoals altijd blijven we voor jullie bidden. Dragen jullie elke dag aan Hem op. Liefs ons
  5. Agnes Antuma:
    28 maart 2020
    Beste beide,
    Kom maar bij mij......zegt Jezus. Ik bidt voor rust en volharding in deze bijzondere tijd. De Heer is je herder! Liefs, Agnes
  6. Stefco:
    29 maart 2020
    Indrukwekkend, en ik heb het gevoel dat ik dat elke keer opschrijf. Het blijft maar doorgaan, wat gebeurd er veel in jullie leven. We bidden voor een veilige thuisreis van Christophe en voor rust in Zwolle. Lieve groet - E&S
  7. Marieke:
    29 maart 2020
    Lieve Mirjam en Christophe, wat spannend allemaal zeg. Heel herkenbaar ook, want voor onze Marianne in Oekraïne geldt hetzelfde. Die kan ook het land niet meer uit en de gezondheidszorg is daar ook niet best. Moeilijk om het los te laten en op op Hem te blijven vertrouwen. Maar wat je zegt: we kunnen niet anders! We zullen ook voor jullie bidden.
  8. José:
    30 maart 2020
    Zoo Mirjam... Dat blijft wel spannend zo. Iedere dag weer opnieuw afwachten en bidden en hopen.
    We wensen jullie Zijn bescherming en kracht voor iedere dag en bidden mee dat er op korte termijn een weerzien is voor jullie. Liefs
  9. Peter van Roermund.:
    30 maart 2020
    Wat jammer dat je voorlopig wegens het virus moet stoppen met de begrafenisauto, want volgens mij begon het net aardig te lopen. Wel een rare constatering, maar je was wel goed bezig en nu maar afwachten hoe dit allemaal met het virus gaat aflopen in Congo. Ik begrijp van jou, uit het artikeltje van die Congolese arts, dat het ergste nog moet komen, waarbij hij aantallen noemt van 75.000 doden alleen al in Kinshasa.
    Lieve Mirjam, Christophe en kids, ik hoop dat het virus jullie deur voorbij gaat en dat Christophe weer gauw alles kan doen wat hij graag zou willen doen.
  10. Charissa Zwaagman:
    2 april 2020
    Wat heftig dit...we bidden mee!
    Sterkte!!!