Een bijzonder paasweekend

Zoals we vorige keer al schreven hebben we, nu het Coronavirus over de wereld gaat, spannende weken gehad. We hebben alles geprobeerd om Christophe terug te halen naar Nederland.

Hoewel het virus zich in Congo tot nu toe (nog) niet heel hard lijkt te verspreiden, is de kans hierop wel heel groot.In Kinshasa zijn ongeveer 200 gevallen officieel geregistreerd. Het juiste aantal blijf onduidelijk. Mensen gaan niet snel naar het ziekenhuis, dat is voor de meerderheid financieel niet haalbaar. 

Langzaamaan worden er van hoger hand maatregelen opgelegd: 1,5 meter afstand houden, handen wassen, niet met meer dan 10 personen samen komen, etc. De gevolgen hiervan zijn niet te overzien. Kleine straatverkopers worden weggejaagd en lopen het kleine beetje geld om van te eten mis. Terwijl ik Christophe aan de telefoon had, zag hij over de muur onderbuurman Biabia lopen. (Het opvanghuis ligt namelijk wat hoger op de berg.) Een man waar we veel mee gelachen hebben om zijn spontane optredens. Wie onze vorige blog gelezen heeft, weet misschien nog iets van deze grote man met het uiterlijk van een piraat. Een echte artiest en een goudeerlijk mens. 

Christophe riep op zijn allerhardst: “Biabia!” Ik hoorde de enthousiaste reactie in de verte. Tot nu toe was Christophe “verstopt” binnen de hekken van het huis. Hij was in al die weken nog niet gesignaleerd door buurman Biabia. En ja hoor, vijf minuten later werden hij en zijn zoontje door de bewaker binnen gelaten. Christophe had mij nog aan de lijn en Biabia begon spontaan te zingen (Zie filmpje, onder video’s):

“Mirjam, weet je wel dat we vandaag leven in de tijd van het virus.

Welk soort ziekte? Een satanische ziekte.

Een ziekte die de wereld beheerst.

En vooral bij ons in Congo is er honger, pijn, niks te drinken.

Gedurende de dag hebben we geen eten.

Mijn kind lijdt. Waar kan ik nog geld vandaan halen, Mirjam 

Help me, stuur me toch wat geld.

Zelfs een klein beetje, om ons te redden, zodat we iets kunnen eten. 

De ziekte laat ons hoesten -uche uche- oh Mirjam 

De wereld gaat gebukt onder deze satanische ziekte, genaamd virus, oh virus...  ”

Hoewel we moesten lachen om de manier van zingen, raakte de woorden ons. Dit virus maakt ons allemaal angstig, maar de allerarmsten hebben bovenaan de strijd tegen honger staan. Christophe kon hem niet zo laten gaan. Met deze mensen is hij opgegroeid en vandaag is het verschil zo groot. Zelf kent hij geen honger meer, maar degenen die hij achterliet des te meer. 

De begrafenisauto was de laatste dagen achter de hekken gebleven. Nu het in Matadi wat rustiger leek te worden, probeerde Christophe toch weer wat ritten op te pakken. Zijn medewerkers vonden het fijn dit te kunnen doen. Ze leken geen last te hebben van de gruwelijkheden die ze bij het mortuarium tegenkwamen. 

Christophe heeft een systeem kunnen opzetten, waarbij geen ruzie ontstond tussen de “lelijke” auto’s en de “echte” rouwauto. Hij is aan gaan sluiten in de rij van tien auto’s. Om de beurt pakt men een klus op, iedereen voor dezelfde prijs. En iedereen doet na afloop van de rit een heel klein beetje geld in een potje om zo samen iets op te halen voor eventueel een volgende “echte” rouwauto. Deze hoop zorgt voor enthousiasme om door te gaan op de manier van “Djika”. Daarbij komt dat ze samen kunnen overleggen over de beste manier van aanpak. Er zijn beschermende materialen nodig om de lichamen uit het mortuarium te halen en Christophe heeft veel gesproken over hygiëne. 

Al met al begon het een en ander, ondanks Corona, weer te draaien. Toch zat de angst voor het virus er bij iedereen goed in. Christophe kon zich niet verder verplaatsen. Hij moest met ons in contact kunnen blijven... 

Ondertussen was de Nederlandse ambassade in Kinshasa druk bezig een mogelijkheid te zoeken “zijn mensen” zo snel mogelijk het land uit te laten gaan. Zolang dat niet lukte, was er ook nog veel overleg over het medicijn dat bij Christophe opraakte...

Af en toe werd er gemaild over een eventuele vlucht. Zoals die van Zuid Korea: een vlucht naar Ethiopië en vervolgens Brussel. Het ticket werd aangeboden voor 3210 dollar! Doordat er geen keuze was, hebben we Christophe hiervoor ingeschreven. Maar we kregen bericht dat deze vlucht vol was. 

Daarna een vlucht door een Congolees reisbureau georganiseerd. Eerst door de binnenlanden en vervolgens naar Ethiopië en Brussel. Christophe wilde het niet eens in overweging nemen, zijn eigen volk kennende ....

Maar afgelopen vrijdag gebeurde er iets bijzonders. De ambassade mailde dat we zo snel mogelijk contact met hen op moesten nemen. Dat deden we en er was een onverwachte mogelijkheid! Een belgisch repatriëringsvliegtuig had nog twee plekjes over. Omdat Christophe bovenaan de lijst stond mocht hij mee! En dat ook nog voor een redelijk bedrag. 

Het betekende dat hij hals over kop alles moest achterlaten en de reis naar Kinshasa binnen zeer korte tijd moest maken. Afscheid was er nauwelijks bij. Medewerkers instrueren ook niet. Sommigen kon hij niet eens meer vertellen dat hij er vandoor ging. Met een dubbel gevoel verliet Christophe Matadi om de reis van 400 km naar Kinshasa te maken. Ik heb nog niet vaak zo’n stressvolle dag gehad. In mijn ogen was het niet haalbaar op tijd op het vliegveld te komen. Christophe had de chauffeur laten bijrijden en zelf het stuur genomen, zodat ie met 130 kilometer over de bergwegen kon scheuren. In Kinshasa heeft hij drie motortaxi’s gehuurd. Hij en twee medewerkers zijn zo met koffer en al door de enorme drukte van deze miljoenenstad gesjeesd. 

Om 18 uur moest hij zich melden op vliegveld N’djili, dat officieel gesloten was. Op dat tijdstip belde hij dat ie nog 18 km moest rijden...En zowaar, om kwart voor zeven stond hij in de rij bij de papierafhandeling!! Hij schrok van de controles, temperatuurmeting, witte pakken,etc.

Gewapend met een mondkapje en handschoenen liep christophe op paasochtend het militaire vliegveld van Brussel op... 

De ambassade had alles prima geregeld. Documenten voor mij, zodat ik de Belgische grens over kon en iemand om hem te verwelkomen namens de Nederlandse ambassade van Belgie. We zijn echt dankbaar voor de manier waarop ze dit alles hebben gedaan. Voor Christophe was het schrikken. Hij kwam terug in een “ nieuw Europa”, waarvan hij de laatste tijd te weinig had meegekregen om echt te beseffen wat er gaande was. 

We zijn blij als gezin compleet te zijn! Als er met één van ons iets zou gebeuren, in Congo of in Nederland, zouden we niet naar elkaar toe kunnen. De vele gebeden zijn verhoord en daar zijn we heel dankbaar voor. 

De verhalen sluiten we hiermee niet af. Er is nog zoveel  gebeurd, wat we willen delen... 

Dus.. wordt vervolgd!